ODIOLAB & Friends @ Loukoumi Bar

Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα σε ένα μουσικό δίλημμα. Από την μία Νightstalker στο PassPORT μαζί με Drunk Motherfuckers & Audiobreed. Οι Stalker το πιο πιθανό να έκαναν για άλλη μία φορά το εγχώριο stoner rock κοινό τους να μαστουρώσει από πολυακουσμένα riffs, παλιών και πιο πρόσφατων κομματιών, άλλωστε έχουν και φανατικούς που δεν χάνουν ούτε το καθιερωμένο live τους κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Τους Audiobreed μάλλον δεν το έχει το κάρμα μου να τους δω, αποχώρησαν από το bill του AN Club στο Defcon την τελευταία φορά που το επιχείρησα. Όσο για τους Drunk παρότι είναι μία μπάντα με heavy χαβαλέ και το γαμιστερό ‘3D’ είπα ότι όλο και κάποιο άλλο live θα κάνουν, σαν νέα παιδιά, γεμάτοι booze fuelled ενέργεια.

Από την άλλη ένα free live των ODIOLAB, ένα ambient δίδυμο που είχα δει πρώτη φορά στην παρουσίαση του EP των Stonebringer, με ήχο πειραματικού new age και παγανιστικά ψυχεδελικό που σε στέλνει σε άλλη ψυχοτροπική διάσταση. Είπα λοιπόν να ακολουθήσω τον δρόμο των…μανιταριών που με οδήγησε στο Loukoumi Bar Μοναστηρακίου.

Ο χώρος του μαγαζιού ήταν κακή επιλογή για το συγκεκριμένο live. Θέσεις αποκλειστικά σε ψηλά σκαμπό – έναν καναπέ πολύ τον ήθελα. Κάτι καρακάξες που μάλλον έφαγαν πόρτα από κανένα Fridays βρήκαν εκείνη την ώρα να αναλύσουν το κουτσομπολιό της εβδομάδας με σκοπό να μην ακούγεται η πρώτη εμφάνιση της βραδιάς της Άννας Στερεοπούλου, που πάλευε από την μία με χαμηλό ήχο εξοπλισμού και τις καραξοκραυγές από την άλλη. Σταμάτησε, μας εξήγησε ότι δεν τις έβγαινε αυτό που ήθελε να παίξει, και άλλαξε πορεία πιάνου και τελικά απέδωσε ένα συμπαθητικό set από ευχάριστες αλλά όχι και αξιομνημόνευτες μελωδίες. Ίσως αν οι ενοχλητικές χάριτες έκαναν και λίγο μόκο να μπορούσα να το εκτιμήσω καλύτερα.

Βεβαίως, αισθητά άλλαξε το κλίμα όταν ανέβηκαν οι ODIOLAB – το δίδυμο, plus one (η Cally Lampaditi). Μπήκαν με άλλο αέρα, πολύ σωστά ρυθμισμένο ήχο και όλοι έβγαλαν επιτέλους τον σκασμό. Πραγματικά χάθηκα. Ούτε θυμάμαι πόσην ώρα την πάλεψα στο ψηλό μου σκαμπουδάκι εκεί στο μπαρ, στριμωγμένη δίπλα στο κενό για τους σερβιτ-ωραίους. Βάθος, ηχώ, εκτάσεις, ανυψωτικά φωνητικά και ποικίλα ακούσματα, σε κάποιες φάσεις σχεδόν πρωτόγνωρα, με πήραν από το αυτί και με πήγαν σε τοπία ανεξερεύνητα, παρόμοια με τις εικόνες του backdrop που δημιουργούσε το projector, με κατάληξη στα Ηλύσια Πεδία του μυαλού μου, μέσα από το deep ambient dub τους. Και όλα αυτά σχεδόν natural high κατάσταση, που να υπάρξει δηλαδή και καμία ενίσχυση ή και ο πολυπόθητος καναπές!

Μέχρι εκεί με άφησα να το ζήσω. Το σκαμπό μπροστά στο πολυσύχναστο μπαρ δεν μου είχε έρθει καθόλου Loukoumi καθώς κάθε τρείς και λίγο κάτι θα μου χάλαγε την αύρα στην οποία τόσο ήθελα να αφεθώ.

Πόρισμα. Να τους ξανακούσω πολύ ευχαρίστως, με ένα καλύτερα face and stool control όμως.
Δίδαγμα. Όταν άφηνες τις rock σου ρίζες για να πάς για ambient βρούβες, όλο και κάποια καρακάξα σε σκαμπό θα βρεθεί να στην χαλάσει.

http://www.crackhitler.com/v3/29/odiolab/