Drunk Motherfuckers, 2theBone, Audiobreed @ Six D.O.G.S

Λόγω ανειλημμένων μεταμεσονύκτιων υποχρεώσεων έμεινα μόνο έως το τέλος του set των Drunk Motherfuckers, και έτσι δεν μπόρεσα να δω τους ξενιτεμένους πατριώτες, Cherries on a Blacklist, να πάρω (ψυχρό) αέρα από Γερμανία. Δεν πειράζει, διόλου δε με χάλασε, αφού είχα ήδη δει τρείς μπάντες.

Audiobreed: Πραγματικά εξεπλάγην. Ένα στυλ που είναι διαφορετικό σε σχέση με ότι έχω δει /ακούσει από εγχώριες μπάντες. Σίγουρα δεν πρέπει να τους ενοχλήσει αν τους παρομοιάσω με τους μοναδικούς, κατ’ εμέ, RATM – μπορεί βέβαια να έχουν βαρεθεί να το ακούνε, ποσώς με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει ότι την επόμενη φορά που θα ακούσω για live τους, θα ψηθώ για να πάω συγκεκριμένα και όχι σαν αυτή την φορά, δηλαδή να τους δω από σπόντα. Εμφάνιση δυναμική και δεμένη, με πολύ καλό ήχο που κυριολεκτικά σε ‘γέμιζε’ αλλά δεν σε ξεπερνούσε. Μία πιο ραφιναρισμένη εκδοχή των RATM λοιπόν με απολαυστικά τύπου-ραπ φωνητικά πάνω σε heavy εύηχες μελωδίες, που με συνεπήρε εκεί που δεν το περίμενα. Κοίτα να δείς. Με ένα δίσκο που βγήκε πέρυσι στο ενεργητικό τους, πάνε για δεύτερο μέσα στο 2013. Υποσχόμενο, θα έλεγα.

Επόμενοι οι 2theBone, η δεύτερη σπόντα της βραδιάς. Για αυτά τα παιδιά τι να πω, γενικά είχαν μια καλή κεντρική ιδέα όπως του να παίζουν χαλαρές, κατά βάση, απλοϊκές συνθέσεις με έναν γενικά soft ανάλατο χαρακτήρα (σαν τα χαμηλών λιπαρών βούτυρο-spreads, ένα πράγμα) και να αλλάζουν ξαφνικά με κάτι χωσίματα απο το πουθενά που σε έπιαναν απροετοίμαστο τελείως. Τα progressive ξεσπάσματα που έβγαζαν μία desert (Mεξικoύ παρακαλώ, όχι Αμερικής) αύρα δυστυχώς μου φαινόντουσαν πολύ μικρά σε διάρκεια, και θα προτιμούσα να ήταν η πλειοψηφία των κομματιών τους σε αυτό το tempo και άποψη. Δεν ήταν. Έχανα γρήγορα το ενδιαφέρον μου και το μυαλό μου ταξίδευε προς το tequila bar των Δύο Αθάνατων δίπλα από το Six d.o.g.s.

Το κλείσιμο της δικής μου βραδιάς έγινε με τους Drunk Motherfuckers με τις καλύτερες εντυπώσεις. Stoner, stoner και πάλι stoner (καραμέλα έχει γίνει πιά αυτός ο όρος), με μεταλλικό βάρος και ψυχή. Εάν δεν έχεις σιχαθεί ακόμα το stoner, δεν θα το σιχαθείς ούτε αφού ακούσεις τους DMF. Άξιοι αντιπρόσωποι του είδους, τα παλικάρια έδειχναν να το διασκεδάζουν στο έπακρο, άνετοι, και μέσα στο χαβαλέ. Τα drums τους ήταν εξαιρετικά. Δεν φανταζόμουν την δεξιοτεχνία του drummer έχοντας δει μόνο την πλευρά του ως vocalist των Harsh Demise. Αυτή η φάση, η ‘δίπορτη’, με έβαλε σε σκέψεις για το πώς και το γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι πολυμήχανοι και κάποιοι άλλοι θεωρούν κατόρθωμα να μην πνιγούν σε μία κουταλιά αλκοόλ. Ε, νερό ήθελα να πω. Βέβαια, δεν κατέληξα κάπου. Δεν ήταν ώρα για φιλοσοφίες εξάλλου. Στο θέμα μας, εάν οι Kyuss (πλέον) Lives!, τότε οι DMF είναι η Reloaded! εκδοχή τους, βαδίζοντας στο μονοπάτι που χάραξαν οι πρώτοι αλλά με πιο πολλά sludge στοιχεία, τεχνικές ιδιομορφίες στις συνθέσεις τους που ήταν αξιοσημείωτες και με το αλκοόλ ως ‘καύσιμο’ τους.

http://www.crackhitler.com/v3/28/drunk-2bone/