Drunk Motherfuckers, 2theBone, Audiobreed @ Six D.O.G.S

Λόγω ανειλημμένων μεταμεσονύκτιων υποχρεώσεων έμεινα μόνο έως το τέλος του set των Drunk Motherfuckers, και έτσι δεν μπόρεσα να δω τους ξενιτεμένους πατριώτες, Cherries on a Blacklist, να πάρω (ψυχρό) αέρα από Γερμανία. Δεν πειράζει, διόλου δε με χάλασε, αφού είχα ήδη δει τρείς μπάντες.

Audiobreed: Πραγματικά εξεπλάγην. Ένα στυλ που είναι διαφορετικό σε σχέση με ότι έχω δει /ακούσει από εγχώριες μπάντες. Σίγουρα δεν πρέπει να τους ενοχλήσει αν τους παρομοιάσω με τους μοναδικούς, κατ’ εμέ, RATM – μπορεί βέβαια να έχουν βαρεθεί να το ακούνε, ποσώς με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει ότι την επόμενη φορά που θα ακούσω για live τους, θα ψηθώ για να πάω συγκεκριμένα και όχι σαν αυτή την φορά, δηλαδή να τους δω από σπόντα. Εμφάνιση δυναμική και δεμένη, με πολύ καλό ήχο που κυριολεκτικά σε ‘γέμιζε’ αλλά δεν σε ξεπερνούσε. Μία πιο ραφιναρισμένη εκδοχή των RATM λοιπόν με απολαυστικά τύπου-ραπ φωνητικά πάνω σε heavy εύηχες μελωδίες, που με συνεπήρε εκεί που δεν το περίμενα. Κοίτα να δείς. Με ένα δίσκο που βγήκε πέρυσι στο ενεργητικό τους, πάνε για δεύτερο μέσα στο 2013. Υποσχόμενο, θα έλεγα.

Επόμενοι οι 2theBone, η δεύτερη σπόντα της βραδιάς. Για αυτά τα παιδιά τι να πω, γενικά είχαν μια καλή κεντρική ιδέα όπως του να παίζουν χαλαρές, κατά βάση, απλοϊκές συνθέσεις με έναν γενικά soft ανάλατο χαρακτήρα (σαν τα χαμηλών λιπαρών βούτυρο-spreads, ένα πράγμα) και να αλλάζουν ξαφνικά με κάτι χωσίματα απο το πουθενά που σε έπιαναν απροετοίμαστο τελείως. Τα progressive ξεσπάσματα που έβγαζαν μία desert (Mεξικoύ παρακαλώ, όχι Αμερικής) αύρα δυστυχώς μου φαινόντουσαν πολύ μικρά σε διάρκεια, και θα προτιμούσα να ήταν η πλειοψηφία των κομματιών τους σε αυτό το tempo και άποψη. Δεν ήταν. Έχανα γρήγορα το ενδιαφέρον μου και το μυαλό μου ταξίδευε προς το tequila bar των Δύο Αθάνατων δίπλα από το Six d.o.g.s.

Το κλείσιμο της δικής μου βραδιάς έγινε με τους Drunk Motherfuckers με τις καλύτερες εντυπώσεις. Stoner, stoner και πάλι stoner (καραμέλα έχει γίνει πιά αυτός ο όρος), με μεταλλικό βάρος και ψυχή. Εάν δεν έχεις σιχαθεί ακόμα το stoner, δεν θα το σιχαθείς ούτε αφού ακούσεις τους DMF. Άξιοι αντιπρόσωποι του είδους, τα παλικάρια έδειχναν να το διασκεδάζουν στο έπακρο, άνετοι, και μέσα στο χαβαλέ. Τα drums τους ήταν εξαιρετικά. Δεν φανταζόμουν την δεξιοτεχνία του drummer έχοντας δει μόνο την πλευρά του ως vocalist των Harsh Demise. Αυτή η φάση, η ‘δίπορτη’, με έβαλε σε σκέψεις για το πώς και το γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι πολυμήχανοι και κάποιοι άλλοι θεωρούν κατόρθωμα να μην πνιγούν σε μία κουταλιά αλκοόλ. Ε, νερό ήθελα να πω. Βέβαια, δεν κατέληξα κάπου. Δεν ήταν ώρα για φιλοσοφίες εξάλλου. Στο θέμα μας, εάν οι Kyuss (πλέον) Lives!, τότε οι DMF είναι η Reloaded! εκδοχή τους, βαδίζοντας στο μονοπάτι που χάραξαν οι πρώτοι αλλά με πιο πολλά sludge στοιχεία, τεχνικές ιδιομορφίες στις συνθέσεις τους που ήταν αξιοσημείωτες και με το αλκοόλ ως ‘καύσιμο’ τους.

http://www.crackhitler.com/v3/28/drunk-2bone/

Stonebringer, Harsh Demise, Bombing the Avenue @ AN Club

Ένα live που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση γιατί το περίμενα πως και πως πέντε ημέρες μετά το Πασχαλιάτικο κλαρινο-γλέντι το οποίο εντός Ελληνικών συνόρων δεν αποφεύγεται εντελώς με τίποτα. Συν του ότι είχα την ευκαιρία για ένα sneak listening των νέων κομματιών του επερχόμενου δίσκου των Stonebringer στο studio τους και είχα ενθουσιαστεί με την πολυμορφικότητα του ήχου τους. Θα έβλεπα και τους guests, Bombing The Avenue, που τους χαίρομαι κάθε φορά, αλλά και τους Harsh Demise έτσι για να γουστάρει και η μεταλλού μέσα μου που έχει ψιλό χαθεί τελευταία.

Οι guests ΒΤΑ έκαναν μία καλή εμφάνιση παίζοντας τα πλέον γνωστά τους από το EP Avido αλλά και 3 κομμάτια εκτός EP, το Everyone που το θυμόμουν ξεκάθαρα από το προηγούμενο live στο Six D.o.g.s εκτός των άλλων, όπως και ένα ολόφρεσκο ανώνυμο, όχι, έτσι μου είπαν ότι το λένε το αβάφτιστο ορεξάτο, No Name. Και εδώ αναρωτιέμαι μήπως πλησιάζει η στιγμή οι ΒΤΑ να εδραιώσουν λίγο καλύτερα την θέση τους στην εγχώρια μουσική σκηνή με μία νέα ολοκληρωμένη δουλειά; Προς τα εκεί πάει το θέμα δηλαδή γιατί όλο τυράκια μας πετάνε. Η ενέργεια τους ήταν όπως την περίμενα, ακαριαία και σταθερά υψηλή και παρέσυραν τους πρώτους πιο σκληροπυρηνικούς παρευρισκόμενους σε mosh pit και έναν καυλωμένο σε stage dive. Από την μέση περίπου του set τους και μετά βέβαια, παρατήρησα ότι από την ένταση έτρεμε έντρομο πάνω μου το jacket μου, κάτι που για την εμφάνιση των BTA δεν με χάλασε, ίσα ίσα, απλά έπρεπε να με προϊδεάσει για αργότερα, σαν οιωνός.

Οι πρώτοι του double bill της βραδιάς, Harsh Demise ήταν αμείλικτοι, άμεσοι, και σφοδροί. Κατέκλυσαν το stage 2 κιθάρες, μπάσο, τραγουδιστής. Συνωστισμός. Ήχος καμπάνα, ανησυχητικά καλός για τα δεδομένα του An. Συμβαίνουν και τέτοια. Φωνητικά όσο πεντακάθαρα μπορεί να είναι δεδομένου της throaty απόδοσής τους και το έντονα hardcore στοιχείο τους. Το κοινό φυσικά και ακολούθησε χωρίς ενδοιασμούς. Οι εκπλήξεις ήταν οι εξής: οι ικανότητες του τραγουδιστή ως percussionist, η εμφάνιση του τραγουδιστή των Potergeist για τον Panter-ικό ύμνο I’m Broken που τα έσπασε, και το Sad But True cover επίσης που τολμώ να πω ότι μου άρεσε να το ακούω σε άλλη χροιά φωνής πέραν του Hetfield, έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ! Και με ένα κλείσιμο κουτί, με το δικό τους Four Years το οποίο όταν το είχα ακούσει ανάμεσα σε άλλα γνωστά tracks άλλων καλλιτεχνών, μου έκανε αρκετή εντύπωση ώστε να ψάξω να βρω τους δημιουργούς (αφού δεν είναι Pantera, τότε τι είναι;)

Οι Stonebringer είχαν το δύσκολο έργο να βγουν μετά από ένα σετ καθαρού metal με απόδοση ήχου γκόνγκ και βάλε. Ξεκίνησαν παίζοντας όλο το EP τους Ocean of the Brave, χαλαρά και όμορφα. Τα φωνητικά τους, στις χαμηλές εντάσεις που παιζόταν το Ocean of the Brave, μπορούσα να διακρίνω ότι είχαν βελτιωθεί παραπάνω από την ηχογραφημένη version τους και το απόλαυσα δεόντως. Όταν όμως άρχισαν να παίζουν τα καινούργια τους, Rubin και Emerald υπήρχε μία ασυνεννοησία μεταξύ των 2 κιθάρων, μπάσου, 2 φωνών, εξοπλισμού και sound booth, η οποία συνεχίστηκε και στα πιο δυναμικά τους, Voodoo Woman και Smoking Rainbow. Η μία φωνή κυρίως δεν ακουγόταν από τον εξοπλισμό και την ένταση όλων των άλλων στοιχειών. Ακόμα δεν ξέρω που να την αποδώσω αλλά το τεχνικό αυτό θέμα φάνηκε μάλλον και λόγω της περιπλοκότητας της σύνθεσης της μπάντας και των κομματιών. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν είδα να πτοήθηκε καθόλου, συνεπαρμένος από της μελωδίες τους και μόνο. «Ευφυής μουσική» όπως άκουσα από άτομο που είχε την πρώτη επαφή μαζί τους εκείνο το βράδυ. Συμφωνώ και επαυξάνω. Τα καινούργια τους προπάντων εμπνέουν μία ήρεμη δύναμη, αρκετή ανησυχία και ευαισθησία σαν πινελιές ανάμεσα σε καταπελτικά riffs και break downs.

Μίνι spoiler: μπαίνουν για ηχογραφήσεις τον Ιούνιο. Έτσι ρε, Stonebringer.

http://www.crackhitler.com/v3/14/stoneharsh/

ODIOLAB & Friends @ Loukoumi Bar

Το περασμένο Σάββατο βρέθηκα σε ένα μουσικό δίλημμα. Από την μία Νightstalker στο PassPORT μαζί με Drunk Motherfuckers & Audiobreed. Οι Stalker το πιο πιθανό να έκαναν για άλλη μία φορά το εγχώριο stoner rock κοινό τους να μαστουρώσει από πολυακουσμένα riffs, παλιών και πιο πρόσφατων κομματιών, άλλωστε έχουν και φανατικούς που δεν χάνουν ούτε το καθιερωμένο live τους κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Τους Audiobreed μάλλον δεν το έχει το κάρμα μου να τους δω, αποχώρησαν από το bill του AN Club στο Defcon την τελευταία φορά που το επιχείρησα. Όσο για τους Drunk παρότι είναι μία μπάντα με heavy χαβαλέ και το γαμιστερό ‘3D’ είπα ότι όλο και κάποιο άλλο live θα κάνουν, σαν νέα παιδιά, γεμάτοι booze fuelled ενέργεια.

Από την άλλη ένα free live των ODIOLAB, ένα ambient δίδυμο που είχα δει πρώτη φορά στην παρουσίαση του EP των Stonebringer, με ήχο πειραματικού new age και παγανιστικά ψυχεδελικό που σε στέλνει σε άλλη ψυχοτροπική διάσταση. Είπα λοιπόν να ακολουθήσω τον δρόμο των…μανιταριών που με οδήγησε στο Loukoumi Bar Μοναστηρακίου.

Ο χώρος του μαγαζιού ήταν κακή επιλογή για το συγκεκριμένο live. Θέσεις αποκλειστικά σε ψηλά σκαμπό – έναν καναπέ πολύ τον ήθελα. Κάτι καρακάξες που μάλλον έφαγαν πόρτα από κανένα Fridays βρήκαν εκείνη την ώρα να αναλύσουν το κουτσομπολιό της εβδομάδας με σκοπό να μην ακούγεται η πρώτη εμφάνιση της βραδιάς της Άννας Στερεοπούλου, που πάλευε από την μία με χαμηλό ήχο εξοπλισμού και τις καραξοκραυγές από την άλλη. Σταμάτησε, μας εξήγησε ότι δεν τις έβγαινε αυτό που ήθελε να παίξει, και άλλαξε πορεία πιάνου και τελικά απέδωσε ένα συμπαθητικό set από ευχάριστες αλλά όχι και αξιομνημόνευτες μελωδίες. Ίσως αν οι ενοχλητικές χάριτες έκαναν και λίγο μόκο να μπορούσα να το εκτιμήσω καλύτερα.

Βεβαίως, αισθητά άλλαξε το κλίμα όταν ανέβηκαν οι ODIOLAB – το δίδυμο, plus one (η Cally Lampaditi). Μπήκαν με άλλο αέρα, πολύ σωστά ρυθμισμένο ήχο και όλοι έβγαλαν επιτέλους τον σκασμό. Πραγματικά χάθηκα. Ούτε θυμάμαι πόσην ώρα την πάλεψα στο ψηλό μου σκαμπουδάκι εκεί στο μπαρ, στριμωγμένη δίπλα στο κενό για τους σερβιτ-ωραίους. Βάθος, ηχώ, εκτάσεις, ανυψωτικά φωνητικά και ποικίλα ακούσματα, σε κάποιες φάσεις σχεδόν πρωτόγνωρα, με πήραν από το αυτί και με πήγαν σε τοπία ανεξερεύνητα, παρόμοια με τις εικόνες του backdrop που δημιουργούσε το projector, με κατάληξη στα Ηλύσια Πεδία του μυαλού μου, μέσα από το deep ambient dub τους. Και όλα αυτά σχεδόν natural high κατάσταση, που να υπάρξει δηλαδή και καμία ενίσχυση ή και ο πολυπόθητος καναπές!

Μέχρι εκεί με άφησα να το ζήσω. Το σκαμπό μπροστά στο πολυσύχναστο μπαρ δεν μου είχε έρθει καθόλου Loukoumi καθώς κάθε τρείς και λίγο κάτι θα μου χάλαγε την αύρα στην οποία τόσο ήθελα να αφεθώ.

Πόρισμα. Να τους ξανακούσω πολύ ευχαρίστως, με ένα καλύτερα face and stool control όμως.
Δίδαγμα. Όταν άφηνες τις rock σου ρίζες για να πάς για ambient βρούβες, όλο και κάποια καρακάξα σε σκαμπό θα βρεθεί να στην χαλάσει.

http://www.crackhitler.com/v3/29/odiolab/