«21»

Τα παιδιά της γειτονιάς παίζουν στο προαύλιο. Ήταν μία από αυτές τις πολύ ζεστές μέρες του Αυγούστου, όπου όλα λειτουργούσαν σε βασανιστικά αργούς ρυθμούς. Ένα λεπτό φαντάζει σαν μία ώρα και νιώθω όλο και πιο ανήσυχη.

Προσπαθώντας να ξεγελάσω τις σκέψεις μου, συγκεντρώνομαι στις φωνές των παιδιών. Καιρό τώρα προσπαθώ... Προσπαθώ να ξεχάσω τι συνέβη γιατί όσο τριγυρνούν οι αναμνήσεις στο μυαλό μου, βρίσκομαι σε σύγχυση και νιώθω εγκλωβισμένη, και μέσα μου φουντώνει μια ανάγκη να γυρίσω τον χρόνο πίσω, και να βρίσκομαι εκεί, τότε, πριν συμβούν όλα αυτά, πριν την κατάρρευση, πριν την λεγόμενη «Αναγέννηση», πριν χαθούν οι αξίες, πριν βρομίσουν οι ψυχές των ανθρώπων από απληστία, πριν ποτισθούν τα μυαλά τους από εξουσία. Με πλημμυρίζει νοσταλγία για την εποχή όταν η ζωές μας ήταν πλούσιες μέσα από την απλότητα τους.

Τα παιδιά της γειτονιάς παίζουν στο προαύλιο. Οι κραυγές τους τώρα, πιο κοντά από πριν, καλύπτουν τον χτύπο του ρολογιού που είναι κρεμασμένο στον τοίχο. Οι φωνές τους εισχωρούν στο δωμάτιο σαν μία πολύχρωμη συρροή από νότες που σχηματίζουν μια εκστατική μελωδία, οδηγούμενη από έναν επίμονο ρυθμό. Έναν ρυθμό που τον έμαθα καλά, και πού ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, μου προκαλούσε ρίγος.

Έκλεισα τα μάτια μου.

Έναν ρυθμό σχεδόν αγχωτικό, γνώριμο, που με ταξίδευε νοερά σε σκοτεινά μέρη, υγρά και κρύα, όπου ο συνεχής ήχος της σταγόνας που έπεφτε από το μουχλιασμένο ταβάνι σχεδόν με όδεψε στην τρέλα.

Τα παιδιά της γειτονιάς παίζουν στις αυλές των σπιτιών. Πολλές φορές μου συμβαίνει οι καθημερινοί θόρυβοι της πόλης αυτής να με μεταφέρουν εκεί. Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω; Δεν μπορώ, απλά το αποδέχομαι σαν παρελθόν. Ανοίγοντας τα μάτια μου το αποβάλλω, ξέροντας ότι αυτή η εφιαλτική περίοδος τελείωσε, και ότι τώρα βρίσκομαι εδώ.

Κοιτάζοντας γύρω μου, παρατηρώ το δωμάτιο για πολλοστή φορά. Παραμένει το ίδιο φθηνό, ταλαιπωρημένο δωμάτιο που μου έχει υποδείξει η κα. Λαγκάρντ ως την πλέον «εστία» μου με τα παλιά έπιπλα, τις πυκνές κόκκινες κουρτίνες, το ξύλινο ρολόι τοίχου, και το δάπεδο από φθαρμένο παρκέ. Δεν θέλω να είμαι εδώ. Ο αέρας στο δωμάτιο είναι βαρύς και καταθλιπτικός. Ανασαίνω λες και βρίσκομαι σε αυξημένο υψόμετρο. Από την στιγμή που τελείωσαν όλα ένα χρόνο πριν, και μου δόθηκε στέγη σε αυτή την γειτονιά στον Ανατολικό τμήμα της πόλης, είμαι κ’εγώ ένα ακόμα κομμάτι του συστήματος, ένα ακόμα γρανάζι, ένας ακόμα «καθαρός» φάκελος στα αρχεία της «Παράταξης» μετά τον ανασχηματισμό και το καινούργιο status quo της σχεδόν οξύμωρα φερόμενης «Αναγέννησης» που έχει επιβληθεί στο λαό. Η «Αναγέννηση» που επιδίωξε και κατάφερε να σπάσει τις ψυχές των ανθρώπων και να τους στερήσει την σκέψη και την συμπόνια.

Τα παιδιά της γειτονιάς που παίζουν στο προαύλιο παίζουν σε δύο αντίπαλες ομάδες, και η μία φωνάζει ταπεινωτικά συνθήματα στην άλλη, χρησιμοποιώντας γλώσσα σκληρή και προσβλητική. Είναι κουβέντες ενηλίκων με παιδικές φωνές.

Τα παιδιά της γειτονιάς όμως δεν παίζουν στο προαύλιο. Και αυτά τα παιδιά δεν έχουν παίξει ποτέ. Θυμάμαι πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα όταν ήμουν στην ηλικία τους και θλίβομαι κάνοντας την σύγκριση. Έπαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς στις αυλές των σπιτιών. Αυτή είναι ίσως και η πιο ουσιαστική πλέον διαφορά των γενεών, υποκινούμενη βεβαίως από την Παράταξη. Παρατηρώντας τα, η συμπεριφορά τους δείχνει άγαρμπη, άγρια και σχεδόν φυλετική, επιθετική και ανταγωνιστική. Οι κανόνες έχουν ως βάσει την επιβίωση του ισχυρότερου, σωματικά αλλά και λεκτικά. Η πιο αδύναμη ομάδα αποχωρεί με κατεβασμένο το κεφάλι και πεσμένο ηθικό, η οποία θα πρέπει να υποστεί μία εβδομάδα χλευασμού από τα υπόλοιπα μέλη του οικοτροφείου. Από την πρώτη κιόλας μέρα τους στο ίδρυμα, τα παιδιά αυτά είναι εκτεθειμένα στην ανέχεια αγάπης και στοργής, ανέχεια ζεστασιάς και αλληλεγγύης μέχρι τα εικοσιένα τους χρόνια. Απλόχερα δε μοιράζονται η αυστηρή πειθαρχία, η ρουφιανιά και ο ατομικισμός. Εκεί λοιπόν, στο «21» της Δυτικής γειτονιάς, ζουν και φοιτούν όλα τα παιδία μεγαλώνοντας με τις νεόφερτες αξίες της Παράταξης.

Και έτσι επιτυγχάνετε ο σκοπός. Ότι στην δικιά μου γενιά κατάφεραν να καταστρέψουν και να ισοπεδώσουν, στην γενιά αυτών των παιδιών δεν υπάρχει καν για να μπορέσει να καταστραφεί.

Ζήτω η «Αναγέννηση».

Και τώρα η κα. Λανγκάρντ μου χτυπάει την πόρτα.

"Ναι Κα. Λαγκάρντ, ξέρω. Θα κατέβω σε λίγο να σας τα φέρω".

Θέλει την εβδομαδιαία δόση της εστίασης μου, που αυξάνετε κάθε μήνα όλο και περισσότερο καθώς η Παράταξη την 'χρειάζεται'. Είναι σαν να την ακούω για άλλη μια φορά:

"Ακούστε δις. Χελλάς. Η αυξήσεις είναι με βάση του συμβολαίου σας. Σας βοηθήσαμε όταν μας είχατε ανάγκη για στέγη, αφού η κατάστασή σας δεν σας επέτρεψε να μείνετε στο Δυτικό τμήμα της πόλης, εσείς μας ζητήσατε να σας παρέχουμε το πακέτο στήριξης, και σας γνωστοποιήσαμε και τις συνέπειες και τις υποχρεώσεις σας στην συνέχεια. Και μην μπαίνετε στον κόπο πάλι να ρωτήσετε προς τι οι συνεχείς αυξήσεις. Η Παράταξη τις χρειάζεται. Με ακούσατε;"

Ναι, την άκουσα. Εγώ όμως, τι χρειάζομαι; Δεν ακούει κανείς.