MAHAKALA DEVIL’S MUSIC

Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον πρώτο concept δίσκο των Mahakala. Αναμφισβήτητα είναι ένα μεταφυσικό οδοιπορικό στους 9 κύκλους της κολάσεως για έναν φιλόδοξο θνητό που βρέθηκε στο διάβα του Διαβόλου, διατεθειμένος μάλιστα να διαπραγματευτεί μαζί του, να χορέψει στον μεταλλικό ρυθμό της μουσικής του έκπτωτου Εωσφόρου, και να καταστραφεί διαφθείροντας την ψυχή του.

Το Devil’s Music ανοίγει με το Come Rise, το οποίο έχει ένα μελωδικό instrumental που με παραπέμπει σε μεσαιωνική εποχή, ανήσυχη και σκοτεινή. Καθώς εμπλουτίζεται σταδιακά με βαρύτερες νότες και την απαιτούμενη “βρωμιά”, είναι σαν να σχηματίζονται οι πρώτες εικόνες της ιστορίας, και σου μένει μία αίσθηση αγωνίας για το επόμενο κομμάτι.

O Evil Man όμως δεν χάνει χρόνο. Παρουσιάζεται στον θνητό μας, ο οποίος τον υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες. Σε ανταλλαγή της φιλοξενίας του, ο κακός και σακάτης Evil Man του κάνει φιλοφρονήσεις, του δίνει υποσχέσεις εξουσίας, και του προσφέρει απαγορευμένες γνώσεις, πράγματα που όσο εξωπραγματικά και αν ακούγονται στον πρωταγωνιστή, η διψασμένη μεγαλομανία του τα αποδέχεται άνευ όρων. Σε αυτό το σημείο φλέγονται οι ουρανοί και μαυρίζουν οι θάλασσες, εφόσον η επιθυμία του πληρώνεται με σάρκα και αίμα. Η αλλαγή του κομματιού που περιγράφει αυτό το σκηνικό συνεχίζει για το υπόλοιπο μισό με διαφοροποιήσεις στο ρυθμό κρατώντας εντάσεις ψηλά μαζί με το αρχικό power riff που ήταν σαν να μη μας άφησε ποτέ.

Και κάπως έτσι κλείνεται ένα Pact with the Devil. Του δίνει την ψυχή του και ζητάει σοφία και γνώσεις, απαρνούμενος την ευτυχία και τα υλικά πλούτη. Το κομμάτι αυτό αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους του δίσκου, και έτσι ακούμε ένα από τα πιο μεθυστικά riff του, σε συνδυασμό με φωνητικά που μπαίνουν εξουσιαστικά πάνω στο γαργαλιστικό baseline, έχουν εξαιρετικές αρμονίες, βάθος, έκταση αλλά κυρίως βγάζουν πίστη σε αυτό το οποίο εκφράζεται.

Το Promised Land Prelude είναι το δεύτερο instrumental που λειτουργεί σαν πέρασμα στα πιο δυναμικά μέρη του δίσκου. Ακολουθεί το δεύτερο μέρος του Promised Land Salvation που εκφράζει μια ατέρμονη τόλμη στο ότι η σωτηρία του πρωταγωνιστή θα επέλθει όντας δίπλα στον Διάβολο: να του μοιάσει, να γίνει ένα μαζί του, γνωρίζοντας φυσικά ότι είναι εχθροί. Πάντα ήταν, δεν είχε ψευδαισθήσεις περί αυτού.

Ακολουθούν οι ορδές των Modern Saints που ατενίζει ο πλέον Αντί-Ήρωας αφ ‘υψηλού αφού έχει υποστεί κάτι σαν μετάλλαξη σε Βασιλιά-Δαίμονα μέσα από αυθυποβολή αλλά και υποδείξεις του πανούργου Διαβόλου. Αηδιασμένος από ψευτο-θρησκόληπτους, από αγίους της δεκάρας, και φαινομενικούς Σαμαρείτες που του επιβεβαιώνουν ότι η πίστη τους στο ενάρετο αποδεικνύεται φρούδα και να προδίδεται με ευκολία, περιφρονεί το status quo και την άγνοια τους. Αναφέρει επιπλέον ότι αυτός που θυσιάστηκε για να σώσει την ανθρωπότητα, έκανε μια τρύπα στο νερό.

Το επόμενο By My Hand είναι από τα αγαπημένα μου και μέσα στο πλαίσιο του concept, μας μεταφέρει στο μη αναστρέψιμο σημείο της ιστορίας. Νιώθοντας μισός, κάτι μεταξύ ανθρώπου και δαίμονα (σημειώνεται και αλλαγή σε πιο throaty φωνητικά), γεμάτος με αντιφατικά συναισθήματα για την ύπαρξη του, φτάνει στο σημείο να διαφθείρει την ψυχή του σκοτώνοντας την γυναίκα με τα πράσινα μάτια για να κάνει τον σατανικό ‘Dead Man’ που έχει επιλέξει για σύντροφο σε αυτό το ταξίδι, να χαμογελάσει. Σε αυτό το σημείο αλλάζει αισθητά το κομμάτι σε υψηλότερους τόνους, με συμμετρία στις κιθάρες, έκρηξη στα drums και παροξυσμό στο μπάσο.

Συνεχίζει το Murder in Neverland με αρχικό riff που μου βγαίνει να το χαρακτηρίσω σαν reprise του By My Hand η μάλλον σαν καθρέφτισμα του. Ο τόπος βουίζει από τους αντίλαλους της πράξης του, της δολοφονίας. Εδώ μπορώ να πω ότι βλέπω έντονα να μεταδίδεται ένας λυρισμός τύπου Paradise Lost (προς Θεού και Δαίμονα – όχι της μπάντας από το Halifax, αλλά του επικού ποιήματος του επίσης Άγγλου John Milton). Περιγράφεται ο εκφυλισμός και η κατάρρευση της Neverland μέσα από ένα μουσικό συναπάντημα που εκφράζει έντονα την βεβήλωση της ουτοπίας.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ξεσπά το χάος. Ξεσηκώνονται οι στρατιές των ακόλουθων σε μία επανάσταση εναντίον του νέου Βασιλιά φοβούμενοι ότι δεν έχουν κερδίσει την εύνοια του και ότι έχει γίνει παράφρονας, δηλητηριασμένος από εξουσία. Έχουν απηυδήσει, έχουν εκστασιαστεί και εξουσιαστεί από φόβο και λειτουργούν με την καλύτερη άμυνα που δεν είναι άλλη από την επίθεση. Lust for your Blood του λένε ξεκάθαρα και διεξάγουν εξέγερση όλοι σύσσωμοι σε ένα heavy παραλήρημα το οποίο δίνει την θέση του σε μία πιο doom διάθεση καθώς κερδίζουν έδαφος.

The King is Dead – τον έριξαν από τον θρόνο πριν προλάβει να κακουργήσει παραπάνω αλλά δεν πέφτει έτσι απλά χωρίς τις αναμενόμενη αναμέτρηση. ‘The king is dead, long live the king’ γιατί ναι μεν κέρδισαν την μάχη εναντίον του, αλλά δεν μπορούν ποτέ να κερδίσουν τον πόλεμο. Πάντα θα υπάρχει ένας κακόβουλος Βασιλιάς να μας καταδυναστεύει γιατί πολύ απλά του ανοίγουμε τις ψυχές μας διάπλατα.

Και όσο διαδραματίζονται όλα αυτά απορώ που βρίσκεται ο “Evil Man”, που μόνο Man δεν είναι. Φαντάζομαι ότι κάπου έχει αράξει και παρακολουθεί το σκηνικό που έχει πλαγίως δημιουργήσει, τρίβοντας με άρρωστη απόλαυση τα κόκκινα χέρια του και γεμίζοντας από υπερηφάνεια για το κατόρθωμά του. Το The Devil’s Song κλείνει συμπερασματικά τον δίσκο και το concept, με τον πρωταγωνιστή να υμνεί τον Διάβολο που τον ξεπέρασε, τον κατέκτησε και τον κατέστρεψε και από δω και πέρα για μία αιωνιότητα, η φθαρμένη του ύπαρξη θα βολοδέρνει κάπου σε αυτό το οποίο ονομάζεται Mahakala: the Great Death, the Great Blackness.

Το Devil’s Music μπορώ σε σύνοψη να το περιγράψω ως εξής. Είναι ένα σύγχρονο συνονθύλευμα των εικόνων που έπλασαν ο Goethe, ο Milton, και ο Dante σε συνδυασμό με το γνωστό heavy occult metal των Mahakala που έρχεται να συμπληρώσει απόλυτα την ενσάρκωση όλου αυτού που περιγράφεται. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο ταίριασμα αφού ως γνωστόν, το heavy metal δημιουργήθηκε μέσα από της φλόγες που άφηνε πίσω του ο Σατανάς μία φορά που σέρφαρε πάνω στην Λίμνη της Φωτιάς.

http://www.crackhitler.com/v3/15/mahakala-devils-music/