Overcliff on Crack

Αυτοαποκαλούνται Groove Metal / Death Metal μπάντα, που μετράει λίγα καιρό στον χώρο. Προσωπικά θα τους χαρακτήριζα ως μία μπάντα με ήχο μελωδικό, με ωραίες αλλαγές και με τις απαιτούμενες εκρήξεις. Οι Overcliff είναι μία μπάντα που συνδυάζει κλασσικά Metal στοιχεία με λίγο progressive, χωρίς όμως να λείπει και το Thrash στο κέντρο. Ένα συνονθύλευμα που παραδόξως δένει αρκετά καλά.

Είστε μια νέα μπάντα που τώρα κάνει τα πρώτα τις βήματα. Πείτε μου πως προέκυψε αυτή η συνεργασία.

Γιώργος: Αρχικά η συνεργασία ξεκίνησε με εμένα και τον Νick ο οποίος ήδη είχε αρκετή εμπειρία μουσικά (8 χρόνια κιθάρας) και είπαμε να ενώσουμε τα μουσικά μας γούστα για να δούμε τι θα βγει. Ακολούθησαν ο Δημήτρης με εξίσου αρκετές γνώσεις και ανέλαβε χρέη lead guitar. Σιγά σιγά, φτάσαμε στο σύνολο που είμαστε σήμερα με τους Leliel (ντράμς) και Daemon XII (μπάσο) να συμπληρώνουν την 5-άδα.

Εκτός από την προσήλωση σας στο Metal τι άλλο σας δένει σαν μπάντα; Σημειώνω ότι ο προηγούμενος μπασίστας σας την έκανε.

Νick: Μας δένει η χημεία και σε προσωπικό επίπεδο, πέρα από το μουσικό. Τα μέλη μας, όπως είμαστε τώρα, έχουμε κοινό και ενεργό ενδιαφέρον για την πορεία της μπάντας, που εκδηλώνεται μέσα από ενθουσιασμό και επιμέλεια για τις υποχρεώσεις της. Φυσικά το διασκεδάζουμε κιόλας αλλά το αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα.
Δημήτρης: Ευτυχώς συνεννοούμαστε και έχουμε τον ίδιο στόχο όλοι, να εξελισσόμαστε στην μουσική μας και να επεκτείνουμε την γκάμα μας έτσι ώστε να βγάλουμε κάτι το οποίο να είναι όσο πιο καινοτόμο γίνεται. Και το ότι ο καθένας έχει διαφορετικά γούστα/στυλ μας βοηθάει να βγάζουμε κάτι πολύπλευρο. Ας πούμε ο Geo είναι κατεξοχήν του Thrash. Αυτό εξισορροπεί τις δικές μου Melodic Death εμμονές και βγαίνει ένα αμάλγαμα με δόση groove και τα brutal φωνητικά του Νικόλα.

Τι εστί Metal για τους Overcliff;

Δημήτρης: Σημαίνει πολυσυλλεκτικότητα και πολυμορφία. (αποφασιστικά και χωρίς καθόλου σκέψη – υπάρχει γενική συναίνεση για τον χαρακτηρισμό)

Σε αυτό το σημείο, γίνεται ένας μεγάλος διάλογος μεταξύ τους, ύμνος προς το Metal, τις ρίζες του, τις επιρροές του, την εξέλιξή του και την διαφορετικότητα του ανά των ειδών. Επισημαίνεται ότι αναφέρουν την κλασσική και την Jazz σαν μέγιστες επιρροές και εμένα μου γίνετε ένα mini-μάθημα στην ιστορία του Metal. Thanks guys.

Τι σας διαφοροποιεί από άλλα άτομα τις γενιάς σας των οποίων τα μουσικά ακούσματα πορεύονται με βάση των MAD/ MTv, με αποτέλεσμα να ακούνε Χατζηγιάννη, Ήβη Αδάμου, Bieber, άντε και καμιά Gaga στο τσακίρ κέφι;

Όλοι: (Γέλια) Δεν έχουμε καμία σχέση!

Daemon XII: Το γεγονός ότι τα μουσικά μας ακούσματα, απαιτούν πολύ περισσότερη μουσική γνώση και δημιουργικότητα για να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να αισθάνεται ο ακροατής αυτό που αισθανόμαστε κι εμείς μέσα από τα κομμάτια μας.
Νick: Όταν έχεις μουσική παιδεία οι μουσικοί σου ορίζοντες διευρύνονται. Στο αυτί σου ταιριάζει κάτι πλούσιο με έκταση και βάθος. Δεν βρίσκουμε ότι αυτό υπάρχει στην μουσική που προαναφέρθηκες.
Και επίσης προσωπικά δεν μπορώ να εκτιμήσω την μουσική που δεν δημιουργείται από όργανα επί σκηνής.
Δημήτρης: Σε μία live εμφάνιση πραγματικά μπορείς να κάνεις αποτίμηση αυτού που ακούς. Τώρα ειδικά για την Pop σκηνή, γενικεύοντας θα πω ότι ή ματώνουν τα αυτιά σου σε live, η πάλι απλά ακούς το playback.

Οπότε διπλό fail.

Γιώργος: Ας μην αναφερθώ ακόμα στην Dubstep.  (Γέλια).

Ποιες μπάντες σας έχουν επηρεάσει περισσότερο; 

(Αμέσος μου δείχνουν τις μπλούζες τους: Nevermore επί δύο και Gojira. Επικρατεί ένας διάχυτος ενθουσιασμός καθώς μου απαριθμούν τις «μπαντάρες»).

Nevermore, Gojira, Lamb of God, The Haunted, Dark Tranquility, Meshugah, Animals as Leaders, Megadeth, Mastodon, Iced Earth Decapitated, The Agonist και άλλες.

Ελληνικές;

Πλοκάμι του Καρχαρία, Suicidal Angels, και φυσικά Septic Flesh και Rotting Christ.

Ποίος είναι ο τελευταίος δίσκος που ακούσατε;

To Bloodbath των Suicidal Angels
Beast των DevilDriver
Perspective από Tesseract
Από The Agonist, το Prisoners και Gojira το L’Enfant Savauge.

Πείτε μου κάτι που αγαπάτε και κάτι που απεχθάνεστε με την ίδια ένταση;

Daemon XII: Αγαπώ την ειλικρίνεια και απεχθάνομαι την υποκρισία.

Nick: Εγώ γουστάρω οτιδήποτε δημιουργικό, όπως π.χ. την μαγειρική. Σπουδάζω σε σχολή επαγγελματικής μαγειρικής στο Los Angeles εξάλλου, και βρίσκω αρκετές ομοιότητες μεταξύ μουσικής και μαγειρικής στις βάσεις τούς. Επίσης μπορώ να ακούσω μουσική στο κάθε τι, από την βροχή μέχρι την κίνηση στους δρόμους.

Πραγματικός καλλιτέχνης λοιπόν! Τι απεχθάνεσαι;

Nick: Δεν αντέχω τους κλειστόμυαλους ανθρώπους.
Γιώργος: Εγώ παλι αυτούς που θεωρούν αληθινή μουσική την Dubstep.
Δημήτρης: ‘Κλειστόμυαλος’! (Γέλια) Σιχαίνομαι την απάθεια της γενιάς μας, ενώ μ’αρέσει να ασχολούμαι με  σχέδιο που απεικονίζει σκοτεινές παραστάσεις.

Σκοτεινές παραστάσεις όπως αυτές που διηγούνται τα τραγούδια σας να φανταστώ;

Δημήτρης: Το’ πιασες.

Μία περίεργη στιγμή που ζήσατε είτε επί σκηνής είτε εκτός,  που να έχει να κάνει με την μουσική σας ιδιότητα;

Γιώργος: Το πρώτο σκηνικό που μου έρχεται στην μυαλό είναι σε ένα live μας με τον προηγούμενο μπασίστα ακόμα, ξεκινήσαμε να παίζουμε, όταν συνειδητοποιεί ότι δεν κάνει καλή επαφή το καλώδιό του. Σταματάει, βγάζει το μπάσο, και ψάχνει να εντοπίσει πού ‘χάνει’. Εντωμεταξύ, οι υπόλοιποι συνεχίζουμε κανονικά αναρωτώμενοι πόσην ώρα θα του πάρει. Σε κάποια φάση, βρίσκει το καλώδιο, και πάει στον Δημήτρη να δει αν το καλώδιο που κρατάει έχει ρεύμα και μπορεί να συνδεθεί στην κιθάρα του Δημήτρη. Καταλαβαίνεις. Μετά αφού αποφασίζει ότι εντάξει, καιρός να πιάσω το μπάσο πάλι πριν τελειώσει το κομμάτι που ήδη παίζαμε, μπαίνει σε άλλο κομμάτι  για 20 δεύτερα περίπου μέχρι να μπει κανονικά εκεί που παίζαμε. Γελάγαμε.

Nick:  Καλά ναι έχει μείνει αυτό, ήταν από τα πρώτα live κι’όλας. Εμένα μου έχει έρθει οι Μεξικάνοι γείτονες στην πόρτα του σπιτιού στο LA επειδή έκανα πρόβα μέσα στο σπίτι μεσημέρι. Φαντάσου εκεί που έδινα φωνητικά γιατι θα πήγαινα στο studio την επομένη να τα ηχογραφήσω, χτυπάει κουδούνι και να σου ο Chester Gonzalez, ο φιλικός αλλά ευαίσθητο-αυτιάς γείτονας μου από το México. Νομίζω στην αρχή είχε ήδη δοκιμάσει να χτυπήσει τον τοίχο απλά δεν τον άκουγα.

Πώς και πού σας φαντάζεστε σε 10 χρόνια από τώρα;

Γιώργος: Χμμμ…δύσκολη ερώτηση. Μία αβίαστη απάντηση θα ήταν ότι θα θέλαμε να είμαστε εκτός Ελλάδας γνωρίζοντας ότι τα πράγματα, φυσικά και γενικότερα πλέον στις μέρες μας είναι δύσκολα, αλλά και ακόμα πιο συγκεκριμένα στην προώθηση και εξέλιξη της μουσικής.

Δημήτρης: Και φυσικά δεν είναι θέμα τα φράγκα, δεν είναι σκοπός μας αυτός άλλωστε, ο σκοπός είναι σε 10 χρόνια να έχουμε μία ενδιαφέρουσα πορεία στην Metal σκηνή, να έχουμε διαφοροποιηθεί και  να έχουμε ένα fan base όχι απαραίτητα μεγάλο, αλλα απαραίτητα γερό, να παίζουμε για αυτούς, να το διασκεδάζουν και εμείς και αυτοί, και να βλέπουμε την απήχηση να εκφράζεται μέσα από mosh pits, metal fingers, head banging και να τραγουδάνε τους στοίχους

Ότι θέλει η κάθε Metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της.

Nick: Και σε κάποια φάση ελπίζουμε να μπορούμε να επιλέγουμε εμείς τις συναυλίες/περιοδεία μας, όπως επίσης να επιλέγουμε και τα συγκροτήματα που θα πλαισιώνουν την περιοδεία. Για μας αυτό θα ήταν το απόλυτο κριτήριο επιτυχίας.

Daemon XII: Η επιτυχία, ορίζεται για μας ως η αναγνώριση της αφοσίωσης μας στο μουσικό είδος που υποστηρίζουμε από τον κόσμο.

Τι μπορεί να περιμένει το κοινό από την πρώτη live εμφάνισή σας στα πλαίσια του Texas Summer Festival 2012?

Γιώργος: Την ενέργεια μας, το πάθος μας για αυτό που κάνουμε και ένα δείγμα της δουλείας μας που θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο. Φυσικά και κάποιες αγαπημένες διασκευές. Ελπίζουμε να το χαρείτε.

*Overcliff on Facebook

http://www.crackhitler.com/v3/12/overcliff-on-crack/

The Unrequited

With fire eyes you tell me that I am wrong, I am wrong

But like a moth to a flame hungry for warmth I am drawn

And I am thrown, I am thrown deep into the orb of you

Where the lies she whispered they ring so true, oh so true.

Could you ever drown in the stencilled soul of me?

Tell me where was I failing to make you see?
And I ask, I ask, where did you learn to rule the world
You say you read the cards that are dealt and know the ones to fold
With your penniless ways and your lanes full of hurt, full of hurt
Since the dead don’t bleed, I bury my heart in the dirt, in the dirt.
Yet I cursed the light to enter your dark abyss
Tell me why was there such bite in your cavernous kiss?