Δεν αργούν να ξεκινήσουν δυναμικά και χωρίς ενδοιασμό με το Reverse Thunder. Οι front of stage αρχίζουν το «ζέσταμα», μερικοί μάλιστα φορώντας και κράνη τύπου Viking θέλοντας έτσι να τιμήσουν το Preshistoric Dog φαντάζομαι. Σε λίγο, σύσσωμο το κοινό επιδίδεται στο γνωστό Stoner λίκνισμα υπό τους riff ήχους των δύο κιθάρων του Bryan Giles και του David Sullivan. Ένα κράνος το τίμησε και ο David μάλιστα, ο οποίος το φόρεσε μέχρι να του πέσει από το κεφάλι. Αξιοσημείωτο ήταν ότι ο drummer, John Sherman, έπαιζε τόσο δυνατά που το ένα πιατίνι μετακινήθηκε τόσο ώστε δεν το έφτανε άνετα, φθείροντας και έτσι μερικές μπαγκέτες τις οποίες, παίζοντας παράλληλα, τις πέταγε στο πλήθος. Ένας από τον κοινό φιλοτιμήθηκε να τον διευκολύνει φέρνοντάς το πιο κοντά του, αλλά και αυτό ανώφελο ήταν τελικά αφού μετά από το Good to Die είχε πέσει τελείως. Άστο, δεν χρειάζεται, παίζω και χωρίς πιατίνι!
Δεν θυμάμαι σε ποιά φάση
άρχισαν τα stage dives. Δεν άργησε πάντως κάποιος να το πάρει το ζήτημα πάνω
του, και ήταν να μην γίνει η αρχή. Σχεδόν ο ένας μετά τον άλλον ανέβαιναν και
έκαναν βουτιά. Όσοι κρατούσαν επαγγελματικές κάμερες μπροστά πραγματικά είχαν
ένα θέμα καθώς κινδύνεψαν και φωτιστικά. Ο Aaron Beam, lead vocalist και bassist
της μπάντας μας αποκάλεσε "a bunch of crazy mοtherfuckers" ανάμεσα
στα κομμάτια, συμπληρώνοντας ότι αυτό είναι φιλοφρόνηση και όχι προσβολή. Λες
και θα τον παρεξηγούσαμε.
Τα Dirt Wizard, Malverde, Wires και Into the Εye έκαναν αίσθηση όπως και σε λίγο διαφορετικό κλίμα το Human remain human remains, "for those who like to smoke weed" είπε σε κάποια φάση ο Aaron, ο οποίος δεν παρέλειψε να μας χαρίσει και ένα περιεκτικό bass solo. Τα καλύτερα φυσικά τα άφησαν για το τέλος Prehistoric Dog, Hank is Dead, και το βαρύτερο κατά την γνώμη μου, Throw up, η εκτέλεση του οποίου πραγματικά μας απογείωσε. Κομπλέ και με το encore τους αφού εννοείται πως φωνάζαμε We want more! και Red Fang! όσο δυνατά μπορούσαμε.
Η βραδιά έκλεισε ακριβώς δίπλα στο Roi Mat, όπου η μπύρα είχε την τιμητική της. Και ναι λοιπόν, οι Red Fang έχουν ξανάρθει στην Αθήνα, στο ίδιο stage αλλά με άλλη απήχηση. Αυτό το έμαθα από τον ίδιο τον drummer, σε μία σχετική συζήτηση εκεί μετά το live. Από τότε θυμόντουσαν ότι το Ελληνικό κοινό τείνει να «ξεφεύγει» και είχαν περιέργεια για να δουν πως θα πάει και αυτή την φορά. Σε καμία περίπτωση δεν περίμεναν τέτοια προσέλευση κόσμου, και ούτε τέτοια πόρωση κοινού που εκδηλώθηκε με stage dives, κραυγές και τραγουδώντας τους περισσότερους στίχους σαν να τους ήξεραν χρόνια. Μου είπε ότι απόλαυσαν το συγκεκριμένο live πάρα πολύ. «Να ξανά έρθετε!» του λέω. Αποζημιωθήκαμε εμείς και εκείνοι γιατί, απλά, παίξανε πολύ δυνατά το είδος που ξέρουν καλά, και απέδειξαν ότι κατέχουν επάξια τον τίτλο ‘Oregon riff monsters’.
http://www.crackhitler.com/v3/25/red-fang-an-club/
Τα Dirt Wizard, Malverde, Wires και Into the Εye έκαναν αίσθηση όπως και σε λίγο διαφορετικό κλίμα το Human remain human remains, "for those who like to smoke weed" είπε σε κάποια φάση ο Aaron, ο οποίος δεν παρέλειψε να μας χαρίσει και ένα περιεκτικό bass solo. Τα καλύτερα φυσικά τα άφησαν για το τέλος Prehistoric Dog, Hank is Dead, και το βαρύτερο κατά την γνώμη μου, Throw up, η εκτέλεση του οποίου πραγματικά μας απογείωσε. Κομπλέ και με το encore τους αφού εννοείται πως φωνάζαμε We want more! και Red Fang! όσο δυνατά μπορούσαμε.
Η βραδιά έκλεισε ακριβώς δίπλα στο Roi Mat, όπου η μπύρα είχε την τιμητική της. Και ναι λοιπόν, οι Red Fang έχουν ξανάρθει στην Αθήνα, στο ίδιο stage αλλά με άλλη απήχηση. Αυτό το έμαθα από τον ίδιο τον drummer, σε μία σχετική συζήτηση εκεί μετά το live. Από τότε θυμόντουσαν ότι το Ελληνικό κοινό τείνει να «ξεφεύγει» και είχαν περιέργεια για να δουν πως θα πάει και αυτή την φορά. Σε καμία περίπτωση δεν περίμεναν τέτοια προσέλευση κόσμου, και ούτε τέτοια πόρωση κοινού που εκδηλώθηκε με stage dives, κραυγές και τραγουδώντας τους περισσότερους στίχους σαν να τους ήξεραν χρόνια. Μου είπε ότι απόλαυσαν το συγκεκριμένο live πάρα πολύ. «Να ξανά έρθετε!» του λέω. Αποζημιωθήκαμε εμείς και εκείνοι γιατί, απλά, παίξανε πολύ δυνατά το είδος που ξέρουν καλά, και απέδειξαν ότι κατέχουν επάξια τον τίτλο ‘Oregon riff monsters’.
http://www.crackhitler.com/v3/25/red-fang-an-club/
