Stonebringer, Harsh Demise, Bombing the Avenue @ AN Club

Ένα live που μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση γιατί το περίμενα πως και πως πέντε ημέρες μετά το Πασχαλιάτικο κλαρινο-γλέντι το οποίο εντός Ελληνικών συνόρων δεν αποφεύγεται εντελώς με τίποτα. Συν του ότι είχα την ευκαιρία για ένα sneak listening των νέων κομματιών του επερχόμενου δίσκου των Stonebringer στο studio τους και είχα ενθουσιαστεί με την πολυμορφικότητα του ήχου τους. Θα έβλεπα και τους guests, Bombing The Avenue, που τους χαίρομαι κάθε φορά, αλλά και τους Harsh Demise έτσι για να γουστάρει και η μεταλλού μέσα μου που έχει ψιλό χαθεί τελευταία.

Οι guests ΒΤΑ έκαναν μία καλή εμφάνιση παίζοντας τα πλέον γνωστά τους από το EP Avido αλλά και 3 κομμάτια εκτός EP, το Everyone που το θυμόμουν ξεκάθαρα από το προηγούμενο live στο Six D.o.g.s εκτός των άλλων, όπως και ένα ολόφρεσκο ανώνυμο, όχι, έτσι μου είπαν ότι το λένε το αβάφτιστο ορεξάτο, No Name. Και εδώ αναρωτιέμαι μήπως πλησιάζει η στιγμή οι ΒΤΑ να εδραιώσουν λίγο καλύτερα την θέση τους στην εγχώρια μουσική σκηνή με μία νέα ολοκληρωμένη δουλειά; Προς τα εκεί πάει το θέμα δηλαδή γιατί όλο τυράκια μας πετάνε. Η ενέργεια τους ήταν όπως την περίμενα, ακαριαία και σταθερά υψηλή και παρέσυραν τους πρώτους πιο σκληροπυρηνικούς παρευρισκόμενους σε mosh pit και έναν καυλωμένο σε stage dive. Από την μέση περίπου του set τους και μετά βέβαια, παρατήρησα ότι από την ένταση έτρεμε έντρομο πάνω μου το jacket μου, κάτι που για την εμφάνιση των BTA δεν με χάλασε, ίσα ίσα, απλά έπρεπε να με προϊδεάσει για αργότερα, σαν οιωνός.

Οι πρώτοι του double bill της βραδιάς, Harsh Demise ήταν αμείλικτοι, άμεσοι, και σφοδροί. Κατέκλυσαν το stage 2 κιθάρες, μπάσο, τραγουδιστής. Συνωστισμός. Ήχος καμπάνα, ανησυχητικά καλός για τα δεδομένα του An. Συμβαίνουν και τέτοια. Φωνητικά όσο πεντακάθαρα μπορεί να είναι δεδομένου της throaty απόδοσής τους και το έντονα hardcore στοιχείο τους. Το κοινό φυσικά και ακολούθησε χωρίς ενδοιασμούς. Οι εκπλήξεις ήταν οι εξής: οι ικανότητες του τραγουδιστή ως percussionist, η εμφάνιση του τραγουδιστή των Potergeist για τον Panter-ικό ύμνο I’m Broken που τα έσπασε, και το Sad But True cover επίσης που τολμώ να πω ότι μου άρεσε να το ακούω σε άλλη χροιά φωνής πέραν του Hetfield, έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ! Και με ένα κλείσιμο κουτί, με το δικό τους Four Years το οποίο όταν το είχα ακούσει ανάμεσα σε άλλα γνωστά tracks άλλων καλλιτεχνών, μου έκανε αρκετή εντύπωση ώστε να ψάξω να βρω τους δημιουργούς (αφού δεν είναι Pantera, τότε τι είναι;)

Οι Stonebringer είχαν το δύσκολο έργο να βγουν μετά από ένα σετ καθαρού metal με απόδοση ήχου γκόνγκ και βάλε. Ξεκίνησαν παίζοντας όλο το EP τους Ocean of the Brave, χαλαρά και όμορφα. Τα φωνητικά τους, στις χαμηλές εντάσεις που παιζόταν το Ocean of the Brave, μπορούσα να διακρίνω ότι είχαν βελτιωθεί παραπάνω από την ηχογραφημένη version τους και το απόλαυσα δεόντως. Όταν όμως άρχισαν να παίζουν τα καινούργια τους, Rubin και Emerald υπήρχε μία ασυνεννοησία μεταξύ των 2 κιθάρων, μπάσου, 2 φωνών, εξοπλισμού και sound booth, η οποία συνεχίστηκε και στα πιο δυναμικά τους, Voodoo Woman και Smoking Rainbow. Η μία φωνή κυρίως δεν ακουγόταν από τον εξοπλισμό και την ένταση όλων των άλλων στοιχειών. Ακόμα δεν ξέρω που να την αποδώσω αλλά το τεχνικό αυτό θέμα φάνηκε μάλλον και λόγω της περιπλοκότητας της σύνθεσης της μπάντας και των κομματιών. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν είδα να πτοήθηκε καθόλου, συνεπαρμένος από της μελωδίες τους και μόνο. «Ευφυής μουσική» όπως άκουσα από άτομο που είχε την πρώτη επαφή μαζί τους εκείνο το βράδυ. Συμφωνώ και επαυξάνω. Τα καινούργια τους προπάντων εμπνέουν μία ήρεμη δύναμη, αρκετή ανησυχία και ευαισθησία σαν πινελιές ανάμεσα σε καταπελτικά riffs και break downs.

Μίνι spoiler: μπαίνουν για ηχογραφήσεις τον Ιούνιο. Έτσι ρε, Stonebringer.

http://www.crackhitler.com/v3/14/stoneharsh/